EMMETΡO ΚΑΛΑΝΤΑΡΙ Ποιητική συλλογή που περιλαμβάνει 43 ποιήματα και 8 Θεατρικές απόπειρες.
(Αθήνα 2009, εκδ. Ι. Σιδέρης, σελ.72)
Σοφία Στεφ. Αλεξανδράκη
Στέλεχος Πολυεθνικής Εταιρείας
Β ι ο γ ρ α φ ι κ ό
Η Σοφία Αλεξανδράκη μεγάλωσε και ζει στα Βριλήσσια. Τα πρώτα της βήματα στην ποίηση ξεκίνησε απ’ τα σχολικά της χρόνια. Σπούδασε στο Λονδίνο, το Γουόργουϊκ και τη Νέα Υόρκη σε διάφορους τομείς της Οικονομικής Επιστήμης. Εχει εργασθεί κι εξακολουθεί να εργάζεται σε κλάδους και ειδικότητες αντίστοιχες. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τον ψηφιακό μετασχηματισμό σε Πολυεθνική Εταιρεία.
Αν και οι περιοχές εργασιακής και εξωεργασιακής δραστηριοποίησής της δεν είναι εκ πρώτης όψεως ιδιαίτερα «ποιητικές», ο συνδυασμός της στυγνότητάς τους και των γενικότερων εμπειριών της, την ενέπνευσαν να δραματοποιήσει τα υπολείμματα των «γεύσεών» τους. Καταγόμενη άλλωστε από οικογένεια ποιητών, με παππού τον ποιητή, λογοτέχνη και κριτικό Τάσο Α. Σίδερη, και μητέρα με αντίστοιχες επιδόσεις την Ηρώ-Χρυσάνθη Αλεξανδράκη, είχε και «κληρονομικά» την τάση να εκφράζεται έμμετρα.
Ήδη από τα πρώτα χρόνια της ζωής της, ζητούσε κατ’ επανάληψη από τον παππού να της περιγράψει, με τον μοναδικό ζεστό και ποιητικό του λόγο, την ιστορία της Ιλιάδας και του Δούρειου Ίππου, προκειμένου ν’ αποκοιμηθεί μες στην «ασφάλεια» των αρχαίων Ελλήνων, γενναίων και πολυμήχανων πολεμιστών. Αλλά και αργότερα, έβρισκε πάντα την ευκαιρία να καταγράψει γεγονότα της ζωής ευκολότερα σε στίχους και με ομοιοκαταληξία.
Μιλά άπταιστα αγγλικά και γνωρίζει γαλλικά και ισπανικά.
Είναι μητέρα μιάς κόρης 8 ετών.
Το «ΕΜΜΕΤΡΟ ΚΑΛΑΝΤΑΡΙ» είναι η πρώτη ποιητική της συλλογή, που μοιράζεται με φίλους της ποίησης.
Μερικά από τα ποιήματα του βιβλίου:
Έ ν α υ σ μ α
Ψάχνω να βρω τη μελωδία που κυνηγά τα ταξίδια μου.
Πάνω που σιγανά την ψιθυρίζω, εξαφανίζεται μές στου μυαλού τη συναυλία.
Εκεί ψηλά αιωρείται σαν να την αισθάνομαι βαθειά στα στήθια μου.
Μ’ ακολουθεί σε γη κι ουρανό, σαν οδηγός σε κάθε μου επιθυμία.
Ψάχνω να εισπνεύσω τ’ αειθαλή αρώματα των ονείρων μου.
Ν’ ανακαλύψω κάθ’ ενδόμυχο συστατικό τους, ένα προς ένα.Να ξεπεράσω το δημιουργό, συνθέτοντας νέα, με γνώμονα την τύχη μου.
Μα λόγο δεν βρίσκω στις επιλογές των υλικών κανένα.
Ψάχνω ν’ αγγίξω τους καρπούς που γεννούν τις ελπίδες μου
Μα στα ψηλότερα κλαδιά θε νάν ’ απλωμένοι
Γεμάτοι ουσία, ολοζώντανοι πάνω στα χέρια μου
Δίχως ν’ αποκαλύπτουν κάτω απ’ τη φλούδα τους τι με προσμένει.
Ξέρω, αυτό που ψάχνω βρίσκεται κρυμμένο μέσα μου
Απ’ της καρδιάς τον ακούραστο συνθέτη μουσικής.
Μα πώς να καταφέρω ν’ αποκωδικοποιήσω το ρυθμό της ανάσας μου,
Άμα δεν μάθω πώς ρυθμίζεται ο μετρονόμος της ψυχής.
Η λύση
Βλέπω φως, αγγέλου μορφή
πλημμυρίζει το είναι μου πίστη τυφλή
πού βρίσκομαι; υπάρχω ή έχω χαθεί;
λύσεις σ’ό,τι δεν έχει απαντηθεί
Ξάφνου χάνω ελπίδα και φόβο, προχωρώ
αισθήσεις κι αισθήματα νεκρώνουν, κι εγώ
το είναι του κόσμου αποδεσμεύω, αποχωρώ
αποκομμένα τμήματα, το σώμα, το μουρμουρητό
Τα σύνορα της ύπαρξης δεν αισθάνομαι, τα πέρασα
Κοιτάζω αδιάφορα πια την αγάπη που ξέχασα
ούτε τον Άλλο ψάχνω, τον βρήκα ή τον έχασα;
τι αργά, τί γρήγορα, το κενό ή την αιωνιότητα έφτασα;
Ο Στόχος
Έψαχνα τρόπο να ξεφύγω απ’το αδιέξοδο
Μα μόνη γύριζα χωρίς τροχιά κι έβρισκα τείχη
Εμπόδια έβαζα σ’όσους μού δειχναν μια έξοδο
Νόμιζα πως η ευτυχία προϋποθέτει προπαντός τύχη
Μα σα βρήκα στόχο στης ζωής τη δοκό ισορρόπησα
Νόημα γέμισαν όλα όσα μέχρι πριν αγνοούσα
Δύναμη νά βγω απ’ τ’ άδειο κλουβί μου απέκτησα
Πίστη σ’εμένα πως πια όλα τα μπορούσα
Τρόπο για ικανοποίηση αέναη ανακάλυψα
Στων ατελείωτων επιδιώξεων το γαϊτανάκι κοινωνός
Ώστε μόλις στον πρώτο γύρο του θριάμβευσα
Τον κύκλο συνέχισα κοιτάζοντας εμπρός
Επιλογή
Τι να κάνω; Να σ’ αφήσω;
Να χαθώ; Να υποχωρήσω;
Θέλω; Μπορώ; Θα λησμονήσω
Τη χαρά στην αγκαλά να σε κρατήσω;
Σ’ αγάπησα, σε μίσησα, σε διεκδικησα
Έδωσα τα πάντα, με υπερεκτίμησα;
Έκανα πως ξέχασα. Δεν υπερίσχυσα.
Τι άλλο να κάνω, λάθος ξεκίνησα.
Ο χρόνος πίσω δε γυρνά, το ξέρω
Κενός κι αυτός που έρχεται, υποφέρω
Είσαι σε λήθαργο, να σε συνεφέρω;
Να σε καταλάβω πότε θα καταφέρω;
Νόημα δε βρίσκω συμβουλές να δίνω
Άκαρπο στήριγμα το χέρι σου αφήνω
Γοργά σώμα και μυαλό απομακρύνω
Μα της καρδιάς τα δεσμά ακόμα δε λύνω.
Συνάντηση
Ανύποπτη κίνηση
Ανάσα κοφτή
Αμήχανη έκφραση
Καρδιά σαν κερί.
Καθάριο χαμόγελο
Ματιά φωτεινή
Ανάριθμα αισθήματα
Ελπίδα κρυφή.
Ο κόσμος ανύπαρκτος
Κι η φύση μαζί
Ο χρόνος σταμάτησε
Σ΄αυτή τη στιγμή.
Π α ι χ ν ί δ ι
Σα ναχουν αλλάξει του κόσμου οι δυνάμεις
Την ισχύ τους αισθάνεσαι ό,τι επιθυμήσεις να κάνεις
Παρά τη θέλησή σου μεταβάλλουν κι εσένα
Τα όνειρά σου έπιπλα σε σπίτια προκατασκευασμένα.
Πού είναι τ΄ωραίο, τ’ όμορφο, τ’ αληθινό;
Φαίνεται ανάκατο με το επιβεβλημένο, το τεχνητό
Πού πήγαν τα πραγματικά λόγια, τα συναισθήματα, το ενδιαφέρον;
Μετρημένα, τρομαγμένα, στρατηγικά, με γνώμονα το συμφέρον.
Η σκέψη σου απόμακρη με λεπτομέρεια υπολογιστική
Η συμπεροιφορά σχολαστικά σχεδιασμένη, υποκριτική
Κι αν για λίγο ξεφύγεις, τη φύση αφήσεις να σ’ επηρεάσει
Ο σκαλωμένος περίγυρος, αόρατη βεντούζα, ξανά θα σ’ αρπάξει.
Όλοι ασυνείδητα αιχμάλωτοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι
Μα η κουτάλα του μάγειρα την κοινωνικά παγωμένη τροχιά της
ποτέ δεν χάνει
Γυρνάμε ανούσια τους κύκλους στο δημοφιλές παιχνίδι της κυριαχίας
Μα διάλυση, πόνο, απομόνωση περιλαμβάνει ο ορισμός
της υποτιθέμενης επιτυχίας.
Κι όμως πιστεύω ακόμα στου ανθρώπου τη φύση
Στην ατέλειωτή της δύναμη, όταν πιστέψει πως μπορεί να νικήσει
Πόσο θέλω τα γνήσια γνωρίσματα και πιστεύω μου να μάθω,
να δείξω, ν’ αγαπήσω
Και πραγματικούς δεσμούς, μ’ αληθινούς ανθρώπους, να δημιουργήσω!
Πριν το καταλάβεις
Η θύμηση ισχυρή, ευφραίνει όλες τις αισθήσεις
Ο νους, δελφίνι ταξιδιάρικο,στο παρελθόν οδεύει
Μέρη, πρόσωπα, καταστάσεις που θες να ξαναζήσεις
Εικόνες εναλλασσόμενες, σαν ταινία του σινεμά που σε μαγεύει.
Γραφικά καλντερίμια σφραγισμένα στην καρδιά
Περπατημένα μ’ έρωτα και τραγούδι
ρυάκια πλάι αναβλύζουν, κυλούν αρμονικά
Πλημμυρίζει του μυαλού το πάλκο μυρωδάτο λουλούδι.
Μα το έργο, πριν καλά το καταλάβεις, τέλειωσε
Ο σκηνοθέτης των σκέψεων στην πραγματικότητα επέστρεψε
Στασιμότητα βαρετή στο σκηνικό, το ζαχαρένιο παρελθόν έλιωσε
Με φόντο το μέλλον, τον φακό δυναμικά σε σένα έστρεψε.
Ε π α ν α φ ο ρ ά
Πόσες φορές δεν ζήτησα μια πράξη ν’ ακυρώσω
Μα η ζωή δε μ’ άφησε το διάβα να διακόψω
Αχ και να ήταν τόσο απλό, κουμπί να το πατήσω
Σαν σε παιχνίδι τεχνητό, απ’ την αρχή ν’ αρχίσω.
Όλα θα έρρεαν όμορφα, δικός μου ο κόσμος όλος
Οι νόμοι εύκαμπτοι βολικοί, εγώ κεντρικός ρόλος
Αν κάτι πήγαινε στραβά μεμιάς θα επανερχόταν
Και πάλι απ’ την αρχή, ορθά στο τέλος θα εξελισσόταν.
Μα πόσο δυσάρεστη θα καταντούσε η προβλέψιμη αταραξία!
Απ’ την παρτίδα ν’ απαγκιστρωθώ θα προσπαθούσα μ’αγωνία.
Άλλωστε πώς ν’ απολαύσεις τη ζωή χωρίς καμιά δυσκολία;
Τα λάθη να διαγράψω δεν μπορώ ούτε στου φανταστικού τη νηνεμία...
Στίχοι εμπνευσμένοι απ’ τις ηρωίδες του κλασσικού θεατρικού έργου
«Οκτώ Γυναίκες κατηγορούνται», του Ρομπέρ Τομά.
Σ ι μ ό ν
Πολλές φήμες θ’ ακούτε για μένα
Πως μ αλλάζουν συχνά χέρια ξένα
Τις φορές που ο χορός προκαλούσε
Για ηδονή πως το σώμα διψούσε.
Ζηλεύουν που είμαι γυναίκα θελκτική
Που ζω χωρίς κανόνες και ηθική
Με λέν «ολότελ’ απελευθερωμένη»
Μα κατέληξα μόνη κι εξαρτημένη.
Μπορεί να’ χω ανάμικτο ιστορικό
Μα την αγάπη ψάχνω να βρω κι εγώ
Εμπιστεύομαι ανθρώπους κακεντρεχείς
Που μου υπόσχοντ’ ευτυχία μιάς ζωής.
Βλέπετε, ναι μεν ασκώ επιρροή
Ω αδελφή και φύση αισθησιακή!
Μα μήπως ψάχνω πλέον να ξεφύγω
Στην ασφάλεια της υποταγής να καταφύγω;
Γ ι α γ ι ά
Είμ’ η πιο σοφή απ’ όλες, πλέκω εγώ τα νήματα
Με μεγάλη αδυναμία στα πολλά τα χρήματα
Μη με βλέπετε σε ρόδες, κάνω και τρία βήματα!
Λίγο αλκοόλ δεν βλάπτει, για να λέω και ποιήματα.
Στου γαμπρού το σπίτι χρόνια έχω εγκατασταθεί
Αυτός, άλλωστε, γνωρίζει ποιός κρατά τη μετοχή
Κι αν οι κόρες μου περάσουν γρήγορ’ από τη ζωή
Έχει αυτή τη μαξιλάρα, που’ ναι σίγουρα πιστή.
Παίζω εγώ τον πρώτο ρόλο κι ας νομίζετε αλλιώς
Σας κρατώ από τη μύτη κι ούτε ξέρετε το πώς!
Μόνο αν με ξεφορτωθείτε, θα μου πάρετε το βιος
Μα έιν’ η κράση μου αρίστη, δεν με πιάνει εμένα ιός.
Δεν μ’ αφήνουν σε ησυχία, όλες κάνουνε καυγά
γιατί η μια της άλλης πάντα ήθελε τη μοιρασιά
Μα εγώ κουτό κορόιδο δεν θα γίνω για καμιά
Έχω βρει καλή κρυψώνα, μην το πείτε πουθενά.