2 - 25 Νοεμβρίου
Θέατρο Τέχνης Κ. Κουν
ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΡΓΟΥ
Ο τίτλος της παράστασης δεν αφορά την επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα, η οποία δεν φαντάζει εφικτή στον παρόντα αιώνα αλλά στις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων και την απαισιόδοξη πρόβλεψη ότι η επανασύνδεση είναι αδύνατη καθώς ο μικρόκοσμος της κάθε ανθρώπινης σχέσης που παρουσιάζει, είναι σαν ένα κομμάτι του πάζλ που πάντοτε κάτι λείπει απ΄αυτό ή περισσεύει.
Μικρές ιστορίες/εικόνες που μιλούν με μελαγχολία, σκληρότητα, μεταφυσική διάθεση αλλά και πολύ χιούμορ για το αδιέξοδο της αγάπης. Της αγάπης που δεν καταφέρνει να επανενώσει ποτέ πραγματικά «τη Βόρεια με τη Νότια Κορέα». Της αγάπης που είναι αλληλένδετη με την απώλεια. Εραστές, σύζυγοι, οικογένειες, φίλοι… Ακόμα και όταν καταφέρνουν ν' αγαπηθούν, συνειδητοποιούν ότι «η αγάπη δε φτάνει ». Ίσως γιατί: «η αγάπη δεν υπάρχει. Η αγάπη είναι μια επινόηση. Ένα παιχνίδι του μυαλού. Η αγάπη είναι ένα είδος αρρώστιας που μας κάνει να κάνουμε πράγματα τρελά, επικίνδυνα…»
ΣΚΗΝΙΚΟ
Όμορφα δοσμένο αυτό το αδιέξοδο, μ΄ενα σκηνικό ενός σιδερένιου λαβύρινθου, όπου οι άνθρωποι-ηθοποιοί, άλλοτε χορεύοντας άλλοτε πάσχοντες, διατηρούν το γρήγορο ρυθμό της ζωής μέχρι τελικής πτώσεως.
ΕΙΠΑΝ ΓΙ΄ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΑΔΙΕΞΟΔΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
Όταν αγαπάς υποφέρεις. Άρα για να μην υποφέρεις, πρέπει να μην αγαπάς. Αλλά τότε υποφέρεις που δεν αγαπάς. Άρα όταν αγαπάς υποφέρεις, όταν δεν αγαπάς υποφέρεις, κι όταν υποφέρεις, υποφέρεις. Και είσαι ευτυχισμένος όταν αγαπάς. Άρα είσαι ευτυχισμένος όταν υποφέρεις. Αλλά όταν υποφέρεις γίνεσαι δυστυχισμένος. Άρα για να είναι κανείς ευτυχισμένος πρέπει να αγαπά ή να αγαπά να υποφέρει, ειδάλλως να υποφέρει από την υπερβολική ευτυχία...
Γούντυ Άλεν
Μια καινούργια λοιπόν πρόταση παράστασης,
- για το αλλοπρόσαλλο της ανθρώπινης συμπεριφοράς σε θέματα σχέσεων (όπως πολύ όμορφα το θέτει με το παραπάνω πνευματώδες ευφυολογημά του ο Γούντυ Άλεν),
-μια επιτύμβια στήλη στον ορισμό της ευτυχισμένης αγάπης,
-μια αποκάλυψη της συνωμοσίας της επιτηδευμένης αμοιβαίας ρουτίνας σ’ένα γάμο,
-μια αμφισβήτηση εθίμων και τελετουργιών και το τελικό ερώτημα που εγείρεται είναι:
; Μπορείς να ζείς και να πεθαίνεις, απαρνούμενος την Πίστη σου σε μια ευτυχισμένη Αγάπη ;
H παραίνεση του έργου είναι να αφήσουμε τους ανθρώπους που δεν ξέρουν το παραμικρό γι’ αυτήν, να μας βεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει πουθενά ευτυχισμένη αγάπη και με μια τέτοια πίστη θα τους είναι πιο εύκολο να ζουν και να πεθαίνουν.
Αναρωτιέμαι όμως πόσο εύκολο είναι αυτό; Πώς μπορείς δηλαδή να ζείς ωμά και να διαιωνίζεις το ανθρώπινο είδος χωρίς αυτήν την τρυφεράδα μιας ανθρώπινης προοπτικής δεμένης με την Αγάπη, τον Έρωτα , το ενδιαφέρον της κοινής ζωής που ονομάζεται οικογένεια, όπου μέσα της αναπτύσσεται ο γιός και η κόρη της μελλούμενης ζωής;
Από την άλλη σκέφτομαι, ;γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι μέσα σ΄ενα γάμο ή μια σχέση; Δεν είμαστε πιο επικεντρωμένοι στην οικογένεια ή στη σχέση μας, στον μικροκοσμό μας τέλος πάντων, αδιαφορώντας ουσιαστικά για τον Άλλον; Yπάρχει προσποίηση στον έγγαμο βίο; Είναι ο γάμος μια κοινωνική κατασκευή; Ενα μοντέλο δηλαδή χειραγώγησης του ατόμου; Και ο θάνατος; δεν είναι πιο επώδυνος όταν συμβιώνεις και δένεσαι τόσο στενά με ανθρώπους ακόμα και αν δεν τους αγαπάς κατά βάθος; Είναι όλοι φτιαγμένοι για να γίνουν γονείς; Yπάρχει Αγάπη στο γάμο; Μήπως και η Αγάπη είναι κοινωνική κατασκευή; μήπως δεν αγαπάμε ούτε τα ίδια τα εντερά μας; Μήπως όπως η θρησκεία, είναι και η Αγάπη ένα μοντέλο αρμονικής συμβίωσης; Αγαπάμε πραγματικά ή συμβιώνουμε από ανάγκη; Είναι η συνήθεια μεγαλύτερη της Αγάπης; Μήπως χωρίς την επίφαση αυτής της αγάπης, ήμασταν καλύτεροι άνθρωποι;
Kαι η Ευτυχισμένη αγάπη δεν είναι υπερεκτιμημένη αξία; Κατοικεί στη Γη ή στον ουρανό; Και αν υπάρχει και κατοικεί στη Γη, γιατί δεν ανθίζει; γιατί δεν την νοιώθουμε; Αν η αγάπη κυβερνούσε δεν θα έπρεπε η Ειρήνη , η Δικαιοσύνη να κυριαρχούσε σ΄αυτόν τον Πλανήτη;
Ξεφεύγεις άθελά σου από τις 20 σκηνές, που αποτελούν το story της παράστασης και πιο συγκεκριμένα, τις 20 μικρές ιστορίες που πραγματεύονται το θέμα του Διαζυγίου, του Χωρισμού, των Χρημάτων, των Παιδιών, του Πολέμου, που αναδεικνύουν τη νοσηρή σουρεαλιστική πραγματικότητα των ανθρωπίνων σχέσεων και μια ευαισθησία στον πάσχοντα άνθρωπο, ως συμπάσχων!
Εὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον.
Με το που είδα την παράσταση μου ήρθε αυτόματα στο νου ο ύμνος του Αποστόλου Παύλου, που εξαίρει τη χριστιανική Αγάπη.
Και όντως αυτά τα άτομα που περιφέρονταν σε αυτό το αδιέξοδο, έδιναν την εντύπωση του αλαλάζοντος κυμβάλου, ούτως ειπείν και επί το λαικότερον του ξεγάνωτου τενεκέ.
Γυμνοί από αγάπη, απλά ζούσαν χωρίς κανένα νόημα. Αν αυτή είναι μια πραγματικότητα , μια ωμή πραγματικότητα, θα προτιμούσα την κατασκευή και την επίφαση της αγάπης .
Το ζήτημα όμως είναι άλλο. Μπορούμε να αγαπήσουμε έστω και μέσα στo πλαίσιo μιάς θεσμοθετούμενης πολιτισμένης κοινωνίας και με την απειλή νόμων και κυρώσεων, αλλοτε εξ ουρανού, άλλοτε εκ γης προερχόμενων; και ποιά είναι η ουσία όλων αυτών όταν η νομοτέλεια του θανάτου καραδοκεί; Aξίζει να συνεχιστεί αυτό το βραχύ όνειρο της ζωής;
ΣΥΝΤΟΜΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΥΜΝΟ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ.
• Στο πρώτο μέρος (στίχοι 13,1 έως 3 ) η αγάπη περιγράφεται ως στάση ζωής, σε σύγκριση με άλλες μορφές αρετών, πιο πλούσια από τα υλικά αγαθά, καθώς ο άνθρωπος όταν δεν έχει αγάπη, δεν έχει καμία ηθική αξία. Ειδικότερα, ο Απόστολος Παύλος χρησιμοποιεί τη λέξη "αγάπη", η οποία εκφράζει το συνολικό δώρο του εαυτού μας στον άλλο, και όχι την σχεδόν ταυτόσημη λέξη «έρως», που περιλαμβάνει την ιδιοκτησία και την ολοκλήρωση.
• Στο δεύτερο μέρος (στίχοι 13,3 έως 7 ) περιγράφει τα χαρακτηριστικά της αγάπης. Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί, δεν φθονεί, δεν αυθαδιάζει και δεν επαίρεται. Δεν ασχημονεί, δεν ζητεί κάτι για τον εαυτό της, δεν παροξύνεται και δεν διαλογίζεται το κακό. Δεν χαίρεται την αδικία, χαίρεται την αλήθεια και πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει και πάντα υπομένει.
• Το τρίτο μέρος (στίχοι 13,8 - 12 ), ο Απόστολος Παύλος εστιάζει στην αξία της αγάπης που είναι για πάντα, δεν τελειώνει ποτέ, σε σύγκριση με άλλα υλικά ή θεολογικά αγαθά που μπορούν να χαθούν ανά πάσα στιγμή μέχρι την αιώνια ευδαιμονία, δηλαδή τον παράδεισο.
• Στον τελευταίο στίχο (στίχος 13.13 ), ο Απόστολος Παύλος επισημαίνει, ότι σε σύγκριση με τις άλλες θεολογικές αρετές, όπως η πίστη, η ελπίδα και η φιλανθρωπία, η αγάπη ως αιώνια αρετή είναι ισχυρότερη και παντοτινή.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Αν ο παραπάνω ύμνος είναι η επιτομή του ορισμού της Αγάπης, εμείς αγαπάμε;
Δείτε την παράσταση και προβληματιστείτε!
Αποδεχτείτε τη μοίρα σας με ‘’Αγάπη’’, συμφιλιωθείτε με αυτήν ή απενεχοποιηθείτε!
Εξάλλου, όπως είπε και μια θεατράνθρωπος, ‘’Theater is the most unpredictable art, as it’s as imperfect as the people creating it. As a result, it constantly surprises us, keeps us in our toes. As a theater-maker, I enjoy the endless possibilities of an empty space. It’s a study on freedom’’..
