Η πρώτη παράσταση που θέλω να σας προτείνω είναι ''ΤΟ ΚΙΒΩΤΙΟ ''του Άρη Αλεξάνδρου, που παίζεται για 3η συνεχόμενη χρονιά στο studio Mαυρομιχάλη.
Η πρώτη παράσταση που θέλω να σας προτείνω είναι ''ΤΟ ΚΙΒΩΤΙΟ ''του Άρη Αλεξάνδρου, που παίζεται για 3η συνεχόμενη χρονιά στο studio Mαυρομιχάλη.
Το ενδιαφέρον με την συγκεκριμένη παράσταση, πέραν του εξαιρετικού (σε διασκευή)''αυτομαστιγώμενου'' μονολόγου του Φώτη Μακρή, είναι οι συζητήσεις που ακολουθούν την παράσταση κάθε Παρασκευή, όπου ανταλλάσσονται απόψεις, που καταλήγουν φευ!, στο σήμερα και στο διακύβευμα του τι μέλλει γενέσθαι…
Η υπόθεση του έργου έχει ως εξής:
Στα τέλη του Ελληνικού εμφυλίου πολέμου, μια ομάδα ανταρτών αναλαμβάνει μετά από σχετική εντολή του Γενικού Αρχηγείου να μεταφέρει, περνώντας μέσα από εχθρικό έδαφος, ένα κιβώτιο αγνώστου περιεχομένου, με παραλήπτες τη διοίκηση μιας ανταρτοκρατούμενης πόλης. Στη διάρκεια της αποστολής η ομάδα αρχίζει να χάνει τα μέλη της σταδιακά μέχρι που τελικά σώζεται ένας μόνο αντάρτης, ο οποίος τελικά κατορθώνει να παραδώσει το κιβώτιο. Όταν όμως φτάνει στον προορισμό του, διαπιστώνεται πως είναι άδειο και ο αντάρτης φυλακίζεται από τους άλλους συντρόφους του ως δολιοφθορέας. Σε μια συγκλονιστική προσπάθεια να αποδείξει την αθωότητά του, ο ήρωας αρχίζει να συντάσσει αναφορές στον ανακριτή, όπου δεν διστάζει να εξηγεί και να ερμηνεύει, το νόημα της παράδοξης αποστολής τους. Ο συντάκτης των αναφορών δεν γνωρίζει τίποτα για την ταυτότητα του ανακριτή ούτε για τους δεσμώτες του, ούτε αν ο ανακριτής διαβάζει τα όσα του γράφει.
http://studiomavromihali.gr/2016/09/to-kivwtio-tou-ari-aleksandrou/
Οι σκέψεις που ακολουθούν, γεννήθηκαν με αφορμή τη συγκεκριμένη παράσταση και τις συζητήσεις που έπονται αυτής. Είναι το αποτέλεσμα του πειράματος που συντελείται στο εν λόγω θέατρο, να περνά δηλαδή από την Τέχνη στην κανονική ζωή.
Για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη...Κάπως έτσι θα συνόψιζα αυτόν τον όμορφο μονόλογο, που ασκεί άμεσα κριτική στην νοοτροπία της Αριστεράς και τον αγώνα του Εμφυλίου, που γίνεται ερήμην των αγωνιστών της πρώτης γραμμής προς όφελος μιας κομματικής νομενκλατούρας, απρόσωπης, απροσπέλαστης, που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η Εξουσία.
Και δεν συμβαίνει βέβαια αυτό μόνο με την Αριστερά, που ευαγγελίζεται ισότητα, γόνιμο διάλογο, συμμετοχή στις διαδικασίες αλλά και με όλες τις Εξουσίες όλων των αποχρώσεων , καθώς και της κάθε μορφής τυράννων, εστεμμένων και τραγιασκοφόρων, δεσποτών, γαλονάδων και ρασοφόρων , όπως πικρά καταγγέλει ο συγγραφέας του έργου Άρης Αλεξάνδρου, τασσόμενος με όσους αγωνίστηκαν και αγωνίζονται εναντίον σε κάθε μορφή Εξουσίας.
Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα..., θα μπορούσε επίσης να συνοψίζει αυτόν τον μονόλογο,γιατί η Εξουσία περιθάλπει εαυτόν, χρήζοντας τον εαυτό της εθνοσωτήρα και προβαίνει σε πράξεις και παραλείψεις, αγνοώντας τους ανθρώπους της Βάσης και την ηθική των αιτημάτων, που στην πορεία εξανεμίζονται χάριν της εξουσίας και της καρέκλας.
Οι επαναστάσεις δυστυχώς έχουν αποτύχει στα μάτια όλων μας γιατί όλες χρησιμοποιούν τα ίδια μέσα, βία,εξουσία, εξοστρακισμούς, απειλές, φόνους... Γιατί ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα και ειδικά όπου η βία και ο πόλεμος εμφυλοχωρεί. Αν οι επαναστάσεις δεν ξεκινήσουν από μέσα μας, αν δεν αλλάξουμε σαν άνθρωποι όλα θα επαναλαμβάνονται σε ατέρμονους κύκλους, χωρίς τίποτα να προχωράει πραγματικά εμπρός.
Μετά από 2 παγκοσμίους πολέμους,τόσο αίμα,τόσες θεωρίες, ο πλανήτης ταλανίζεται ακόμα από πολέμους (εμφανείς και αφανείς), απειλές και διάθεση για επεκτατισμούς! Σε κάνει να αναρωτιέσαι, τι πάει στραβά. Είναι καταδικασμένος ο άνθρωπος από τη φύση του; Eίναι όντως βαθειά πολεμοχαρής; To χρήμα έχει τυφλώσει τους πάντες; η Παιδεία εθελοτυφλεί μαζί με τους πνευματικούς ταγούς της; Δεν έχουμε φτάσει ακόμα σαν ράτσα στην πνευματικότητα που πρέπει να μας χαρακτηρίζει σαν Ανθρώπους; Δεν έχει ακόμα στρωθεί ο δρόμος από τον homo sapiens στον homo humanus ; ποιό είναι το σημερινό όραμα των νέων ανθρώπων; ο μηδενισμός; Πολλά τα ερωτήματα και αναπάντητα…
Διαβάζοντας το πρόγραμμα της παράστασης, όπου δεν περιέχεται το έργο αλλά αποσπάσματα ομιλιών που έλαβαν χώρα κατά καιρούς μετά το πέρας της παράστασης, διαβάζω το ενδιαφέρον άρθρο της Χρυσούλας Σταύρου, ψυχολόγου και ψυχοθεραπεύτριας, όπου παρομοιάζει το κιβώτιο με τα κιβώτια που κουβαλάμε στη ζωή μας , που εμπεριέχουν αξίες, που σχετίζονται με την αλληλεγγύη , την προσφορά, την εμπιστοσύνη, τη στέρηση για το όφελος και την ανάγκη του συνανθρώπου, την επιλογή να κάνουμε με υπευθυνότητα και σοβαρότητα την εργασία μας, την προτροπή να βαδίζουμε στο δρόμο της αλήθειας και της αυθεντικότητας στις προσωπικές μας σχέσεις. Κάποια στιγμή όμως αισθανόμαστε ότι ένα ή περισσότερα κιβώτία μας είναι άδεια και μπαίνει το εξής ερώτημα, τελικά πορευόμαστε στηριζόμενοι στην εμπιστοσύνη που έχουμε στις ιδέες μας και στους ανθρώπους που συνδέονται με αυτές ή μήπως να σταματάμε και να ''σιγουρευόμαστε'' για το περιεχόμενο του ''Κιβωτίου'' μας;
Το Κιβώτιο θυμίζει επίσης κάτι από τη Δίκη του Κάφκα και την ανεξέλεγκτη δύναμη κάθε μορφής εξουσίας που απογυμνώνει τον άνθρωπο από τα δικαιώματά του, οδηγώντας τον σε παραίτηση, αφού κάθε αντίσταση φαντάζει μάταιη.
Κλείνοντας θέλω να πω ότι υπάρχουν αρκετοί που αγαπούν τον άνθρωπο και την κοινωνία στην οποία απευθύνονται και μέσα από την οποία προέρχονται. Αυτοί που, όπως λέει ένας από τους αγαπημένους μου – ο Αλμπέρ Καμύ - δεν τάσσονται στην υπηρεσία όσων φτιάχνουν την Ιστορία αλλά υπηρετούν αυτούς που την υφίστανται. Ευτυχώς είναι αρκετοί.
Αν μη τι άλλο λοιπόν , σ' αυτήν την παράσταση και στην συζήτηση που θα ακολουθήσει. θα πείτε τα παράπονά σας, θα εκτονωθείτε και θα επιστρέψετε στο σπιτάκι σας λίγο πιο φωτισμένοι και λίγο πιο υποψιασμένοι για τις προσωπικές μας επιλογές και αυτό που μπορούμε να κάνουμε εμείς για τη Ζωή μας...
Το τραγουδάκι εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλους μας. Νομίζω ότι ταιριάζει με το ύφος και τον στόχο της παράστασης…
https://www.youtube.com/watch?v=C-zvOvi5Fkg